Gjithçka nisi atë mëngjes kur u zgjova vonë, duke ndjerë se diçka e rëndë po më shtypte kraharorin. Në përpjekje për të kapur ritmin e ditës, u përballa me tensionet e vjetra familjare dhe plagët që askush nuk i shëronte dot. Kjo është historia ime, një rrëfim për fajin, dashurinë dhe zgjedhjet që na ndjekin gjithë jetën.
Në këtë rrëfim, unë, Linda, përballem me një diagnozë të rëndë që më detyron të rishikoj gjithë jetën time. Konfliktet familjare, sakrificat për të tjerët dhe ndjenja e fajit më shoqërojnë në çdo hap, ndërsa përpiqem të gjej forcën për të ndryshuar diçka, edhe pse rruga e kthimit duket e mbyllur. Ky është një udhëtim i dhimbshëm mes kujtimeve, zhgënjimeve dhe shpresës së fundit.
Ishte ora shtatë e mëngjesit kur dëgjova zërin e nënës që më thërriste me një ton të pazakontë. Ajo ditë nisi me një grindje të fortë mes meje dhe babait, për një të vërtetë të fshehur prej vitesh. Në atë mëngjes, jeta ime u përmbys dhe u detyrova të përballem me plagët e familjes sime, duke kërkuar dritë në fund të tunelit.
Që në momentin e parë që pashë Arditin, mendova se më në fund fati më kishte buzëqeshur. Por pas fasadës së tij të përsosur, fshihej një realitet i hidhur që do të më ndryshonte jetën përgjithmonë. Historia ime është një rrëfim për pritshmëritë, zhgënjimin dhe fuqinë për të gjetur veten mes rrënojave të ëndrrave të thyera.
Gjithçka filloi atë natë të ftohtë në stacionin e trenit, kur humba trenin tim për shkak të hutimit dhe mbeta vetëm me mendimet e mia. Në atë stacion të braktisur, ndërsa shikoja dritat e kuqe që largoheshin në errësirë, fillova të përballem me plagët e vjetra të familjes sime dhe vendimet që më kishin ndjekur gjithë jetën. Kjo është historia ime për pritjen, fajin dhe shpresën që ndonjëherë mbetet vetëm një ëndërr e largët.
Në ditëlindjen e tetëmbëdhjetë të motrës sime, Elira, familja jonë u përball me një të vërtetë që na ndau përgjithmonë. Fejesa e saj me një burrë dy herë më të madh se ajo nxori në pah plagë të vjetra, sekrete të fshehura dhe konflikte që ndryshuan gjithçka. Tani, pyes veten çfarë është lumturia dhe ku mbaron dashuria e fillon shkatërrimi i vetes.
Pushimet që prisja me padurim u kthyen në një betejë të heshtur mes meje, bashkëshortit dhe vjehrrës sime. Ndërsa ëndrra për qetësi u shua, mësova sa e brishtë është lumturia dhe sa e rëndësishme është të vendosësh kufij. Kjo është rrëfimi im për guximin për të thënë ‘mjaft’ dhe çmimin që paguajmë kur harrojmë veten.
Që në ditën e parë që hyra në shtëpinë e burrit tim, ndjeva një ftohtësi të thellë nga gjyshja e tij, Shpresa. Përkundër përpjekjeve të mia, çdo bisedë me të kthehej në një betejë të heshtur, duke ndikuar edhe në marrëdhëniet me pjesën tjetër të familjes. Kjo histori është rrëfimi im i sinqertë për dhimbjen, përplasjet dhe pyetjet që më mundojnë ende sot.
Gjithçka nisi me një telefonatë të vonë nga vëllai im, Arbeni, që më kërkoi ta regjistroja makinën e tij në emrin tim. Nuk e dija se ky gjest i vogël do të kthehej në një makth financiar dhe do të trondiste marrëdhënien tonë familjare. Sot, ende pyes veten nëse ia vlejti të sakrifikoja qetësinë time për hir të gjakut.
Që fëmijë, pashë nënën time, Lirien, të jetonte me borxhe e premtime boshe. Kur ajo ra në humnerën e borxheve, gjithçka ra mbi mua, edhe pse kurrë nuk e zgjodha këtë barrë. Historia ime është një thirrje për të gjithë ata që ndihen të mbytur nga përgjegjësitë që nuk i kanë kërkuar.
Jam Merusheja, 70 vjeçe, një nënë dhe gjyshe që lufton çdo ditë me ndjenjën e të qenit e padëshiruar në shtëpinë e vajzës sime. Kufijtë e vendosur nga dhëndri im, Liridoni, më kanë lënë të ndjehem si një e huaj në jetën e familjes sime. Kjo është historia ime, një rrëfim për dashurinë, përplasjet familjare dhe pyetjet që më mundojnë çdo natë.
Pas viteve të lodhshme në punë, vendosa të marr pushime për herë të parë, por familja ime kishte pritshmëri të tjera. Zgjedhja ime për të ndjekur dëshirat e mia u përplas me traditat dhe sakrificat familjare, duke më kthyer në të përjashtuarin e shtëpisë. Kjo është historia ime, mes dhimbjes, revoltës dhe pyetjes së madhe: a duhet të jetojmë për veten apo për të tjerët?
