Gjithçka filloi me një foto të thjeshtë familjare, por ajo foto u kthye në burimin e një debati të madh në lagje dhe në familjen time. Unë, Jona, jam vajza që askush nuk e dalloi në atë foto, dhe kjo më bëri të reflektoj thellë për mënyrën si shoqëria jonë sheh vajzat dhe djemtë. Kjo histori është rrëfimi im për identitetin, paragjykimet dhe luftën për të qenë vetvetja.
Gjithmonë kam qenë ai që gjykonte, ai që shihte me sy kritik çdo ndryshim të motrës sime, Liridona. Por kur jeta më vuri përballë të njëjtit problem, kuptova se sa e padrejtë dhe e dhimbshme është të jesh në anën tjetër të medaljes. Kjo është historia ime, një rrëfim për paragjykimin, ndjeshmërinë dhe plagët që lë pas fjala e rëndë.
Jam Luljeta, një nënë e vetme nga Tirana, që përpiqem të mbaj familjen time të bashkuar mes vështirësive ekonomike. Vajza ime, Bora, më rrëfeu se ndihet më pak e vlefshme përballë familjes së burrit të saj të pasur, sepse unë nuk mund të ofroj të njëjtat dhurata e mbështetje materiale. Kjo histori është një betejë mes dashurisë së thjeshtë dhe presionit të pamëshirshëm të krahasimit social.
Jam Luljeta, një nënë nga Tirana, që për vite të tëra kam luftuar mes dashurisë për djalin tim dhe ndjenjës së fajit që ndoshta e kam rritur gabim. Djali im, Arjani, është 35 vjeç, ka familjen e tij, por ende vjen tek ne për ndihmë financiare. Ky rrëfim është një përballje e dhimbshme me realitetin shqiptar të prindërimit të tejzgjatur dhe pasojave të tij.
Jam 48 vjeç, prej vitesh jetoj në Tiranë, por rrënjët e mia janë në një fshat të thellë të jugut. Konfliktet me motrën time, Zojën, dhe presioni i familjes për t’u kthyer në fshat më kanë çuar në një pikë ku duhet të zgjedh mes jetës sime dhe sakrificës për të tjerët. Ky është rrëfimi im për një fundjavë që ndryshoi gjithçka.
Në një të diel të zakonshme, burri im, Arbeni, më tha se kishte rënë në dashuri me një tjetër dhe po më linte. Në vend që të shpërtheja, fillova të mbledh qetësisht rrobat e mia, duke e lënë atë pa fjalë. Kjo ishte pika ime e kthesës, një udhëtim i dhimbshëm vetë-zbulimi që më çoi drejt një errësire të papritur.
Pas gati njëzet vitesh në emigrim, u ktheva në Shqipëri me mall për familjen, por u përballa me një realitet të hidhur: dhëndri im, Arjani, i verbuar nga lakmia, nisi të prishë harmoninë mes nesh. Një dhuratë e thjeshtë për mbesën time, Elira, u kthye në shkak për grindje dhe zhgënjim të thellë. Kjo histori është rrëfimi im për dhimbjen, tradhtinë dhe pyetjet që më mundojnë ende sot.
Jam një nënë beqare që u përpoqa t’i jap djalit tim, Arditit, një jetë më të mirë, por kur ai vendosi të martohej me një grua që kishte një vajzë nga një martesë e mëparshme, unë nuk munda ta pranoja. Lufta ime e brendshme, frika dhe paragjykimet më verbuan, duke sjellë pasoja që nuk i kisha imagjinuar kurrë. Sot, historia ime është një rrëfim pendese dhe reflektimi për dashurinë, familjen dhe gabimet që na ndjekin gjatë gjithë jetës.
Nuk e kisha menduar kurrë se lajmi i një shtatzënie të tretë do të sillte fundin e martesës sime. Për më shumë se dhjetë vjet, unë dhe Arbeni ndërtuam një jetë së bashku, duke rritur dy fëmijët tanë në një lagje të zakonshme të Tiranës. Por kur i tregova se do të bëheshim pesë, gjithçka ndryshoi dhe u gjenda përballë sfidës së të qenit nënë e vetme.
Unë jam Arlinda dhe gjithmonë kam besuar se mirësia është çelësi i çdo dere. Por, bashkë me pesë miqtë e mi, mësuam se ndonjëherë, kur jep shumë nga vetja, bota nuk të kthen gjithmonë të njëjtën gjë. Kjo është rrëfimi im për atë si mirësia e tepruar na la të lënduar, të zhgënjyer dhe të ndryshuar përgjithmonë.
