Një natë e ftohtë në Tiranë, babai më përballi me të vërtetën që kisha shmangur prej muajsh: bashkëshortja ime më kishte tradhtuar. Në përpjekje për të shpëtuar martesën dhe dinjitetin, u përballa me paragjykimet e familjes, shoqërisë dhe plagët e mia të brendshme. Ky është rrëfimi im për humbjen, faljen dhe pyetjet që mbeten pa përgjigje.
Në këtë rrëfim të vërtetë, unë, Elira, përballem me nënëvjehrrën time, Shpresën, e cila nuk la asgjë pa marrë nga shtëpia ime, madje as çajnikun. Lufta ime për të mbrojtur familjen dhe dinjitetin tim më çoi në një udhëkryq të dhimbshëm mes dashurisë, traditës dhe lirisë. Ky është rrëfimi im për të gjithë ata që ndihen të burgosur nga hijet e së shkuarës.
Gjithçka filloi atë natë të ftohtë në stacionin e trenit, kur humba trenin tim për shkak të hutimit dhe mbeta vetëm me mendimet e mia. Në atë stacion të braktisur, ndërsa shikoja dritat e kuqe që largoheshin në errësirë, fillova të përballem me plagët e vjetra të familjes sime dhe vendimet që më kishin ndjekur gjithë jetën. Kjo është historia ime për pritjen, fajin dhe shpresën që ndonjëherë mbetet vetëm një ëndërr e largët.
Jam Marta. Kur nëna ime, Lirie, u sëmur dhe u detyrua të shpërngulej tek unë në apartamentin tonë të vogël në Kombinat, gjithçka ndryshoi. Midis grindjeve me bashkëshortin, kujdesit për nënën dhe ëndrrave të mia të paplotësuara, u përpoqa të gjej kuptimin e ditëve, ndërsa jeta ime po copëtohej.
Martesa ime me Arbenin ishte një betejë e heshtur, ku çdo ditë luftoja me veten dhe me frikën time. Për vite të tëra fsheha dhimbjen dhe vetminë, derisa një ditë e vërteta shpërtheu dhe nuk mund ta mbaja më brenda. E tregoj historinë time sepse besoj se shumë gra shqiptare do ta gjejnë veten në të.
Unë jam Lirie, dhe dita kur nusja ime më quajti ‘shembull i keq’ për mbesën time, më theu zemrën. Përpiqem të kuptoj nëse dashuria ime mund të jetë e dëmshme, ndërsa familja ime po largohet gjithnjë e më shumë. Mes lotësh, kujtimesh dhe bisedash të vështira, pyes veten: A mund të duash tepër?
Dita kur e çova nënën time në shtëpinë e pleqve më ndau jetën në dysh. Lufta me ndërgjegjen, sytë e saj të lagur dhe fjalët që nuk u thanë kurrë më ndjekin çdo natë. Ende pyes veten nëse do të më falë ndonjëherë.
Në këtë rrëfim të dhimbshëm, tregoj si arrita në pikën kur duhej të dëboja djalin tim, Arbenin, dhe nusen e tij, Elirën, nga shtëpia jonë në Tiranë. Për vite të tëra u përpoqa të ruaj harmoninë familjare, por tensionet, zhgënjimet dhe sakrificat e mia u bënë të padurueshme. Sot, përballë vetmisë dhe fajit, pyes veten: a jam një nënë e keqe apo thjesht një grua që nuk mundi më të duroj?
Në këtë rrëfim, unë, Arlindi, përballem me shuarjen e martesës sime me Elirën, mes pritshmërive familjare, mungesës së komunikimit dhe plagëve të vjetra që kurrë nuk u shëruan. Luftova për të ruajtur atë që dikur ishte dashuri, por u përballa me realitetin e hidhur të një shoqërie që shpesh vë traditën mbi ndjenjat. Në fund, mbeta me pyetjen: a mund të shpëtohet një martesë kur të dy harrojnë të dëgjojnë njëri-tjetrin?
Në këtë rrëfim, unë, Arta, përballem çdo ditë me kërkesat e larta të bashkëshortit tim, Iliri, për ushqimin dhe jetën. Një darkë e zakonshme kthehet në një pikë kthese, ku tensionet e mbledhura shpërthejnë dhe më detyrojnë të reflektoj thellë mbi veten dhe martesën time. Historia shpaloset mes dashurisë, sakrificës dhe pyetjes së madhe: a duhet të humbas veten për të kënaqur dikë tjetër?
Që fëmijë, pashë nënën time, Lirien, të jetonte me borxhe e premtime boshe. Kur ajo ra në humnerën e borxheve, gjithçka ra mbi mua, edhe pse kurrë nuk e zgjodha këtë barrë. Historia ime është një thirrje për të gjithë ata që ndihen të mbytur nga përgjegjësitë që nuk i kanë kërkuar.
Unë jam Lirjeta, një nënë që lufton çdo ditë me frikën dhe fajin. Djali im, Arjani, ka vështirësi në zhvillim, por unë e kam mbajtur të fshehtë këtë nga bashkëshorti im, Iliri, nga frika se ai do të largohej prej nesh. Kjo heshtje më ka shkatërruar ngadalë, duke më lënë të pyes veten nëse dashuria mund të mbijetojë mes dhimbjes dhe të vërtetave të pathëna.
