Që në agim, jeta ime u përmbys kur fqinja ime, Luljeta, erdhi duke qarë në oborrin tim. Një intrigë e fshehtë, një serë e shkatërruar dhe dy familje të përfshira në një vorbull akuzash, më detyruan të përballem me të vërteta të hidhura për besimin, xhelozinë dhe fuqinë e grave në lagjen tonë. Në fund, mbeta me pyetjen: a mund të ketë pajtim kur zemrat janë plagosur kaq thellë?
Kur u ktheva në fshatin tim pas njëzet vitesh, gjithçka kishte ndryshuar. Përballja me të kaluarën, me kujtimet e humbura dhe me familjen që më kishte mohuar, më detyroi të përballem me plagët që kurrë nuk ishin shëruar. Në këtë udhëtim, mes rrënojave të shtëpisë sime të dikurshme, kërkova përgjigje për atë që humba dhe për atë që mund të fitoj.
Në këtë rrëfim, unë, Valbona, përballem me vetminë dhe kujtimet e një jete të kaluar në një pallat të vjetër në Tiranë. Aroma e lakrës së zier dhe zhurma e fijeve të vjetra elektrike më kthejnë pas në kohë, kur shtëpia ime ishte plot zëra dhe jetë. Përmes konflikteve familjare, zhgënjimeve dhe shpresës së pashuar, kërkoj kuptimin e asaj që ka mbetur kur gjithçka tjetër duket se është humbur.
U ktheva në fshatin tim pas njëzet vitesh, me shpresën se gjithçka kishte ndryshuar, por plagët e vjetra ishin ende të hapura. Nëna ime, Bardha, më priti me lot në sy, por fshati nuk më fali kurrë për mëkatin që nuk ishte imi. Kjo është historia ime, e një vajze që kërkoi pranimin dhe dashurinë, por u përball me muret e ftohta të paragjykimit.
