Që e vogël, humba nënën dhe mbeta vetëm me gjyshen, ndërsa babai u largua për të ndërtuar një jetë të re. Mendova se dashuria me Arbenin do të më shëronte, por plagët e vjetra dhe mungesa e përkatësisë më ndoqën kudo. Në fund, kuptova se lumturia nuk është aty ku e kërkon, por aty ku ndihesh vërtet i pranuar.
Jam Luljeta, një nënë nga Tirana, që për vite të tëra kam luftuar mes dashurisë për djalin tim dhe ndjenjës së fajit që ndoshta e kam rritur gabim. Djali im, Arjani, është 35 vjeç, ka familjen e tij, por ende vjen tek ne për ndihmë financiare. Ky rrëfim është një përballje e dhimbshme me realitetin shqiptar të prindërimit të tejzgjatur dhe pasojave të tij.
Pas tetë vitesh martesë, mendoja se i kisha pranuar të gjitha të metat e bashkëshortit tim, Arditit. Por kur vendosëm të pastrojmë garazhin, aty ku ai ruante gjithçka që i dukej me vlerë, gjithçka ndryshoi. Kjo është historia ime përballë një burri që nuk di të heqë dorë nga e shkuara dhe një martese që lëkundet mes pluhurit dhe kujtimeve.
Në këtë rrëfim, unë, Arlindi, përballem me ndarjen e prindërve të mi në moshën dymbëdhjetëvjeçare, një plagë që më shoqëroi gjatë gjithë jetës. Disa vite më vonë, vendimi im për të falur babain tim, Ilirin, shkaktoi një përçarje të thellë me nënën time, Lirien. Ky është udhëtimi im mes faljes, dhimbjes dhe kërkimit të paqes në një familje shqiptare të përçarë.
Në një të diel të zakonshme, burri im, Arbeni, më tha se kishte rënë në dashuri me një tjetër dhe po më linte. Në vend që të shpërtheja, fillova të mbledh qetësisht rrobat e mia, duke e lënë atë pa fjalë. Kjo ishte pika ime e kthesës, një udhëtim i dhimbshëm vetë-zbulimi që më çoi drejt një errësire të papritur.
Unë jam Arlinda dhe gjithmonë kam besuar se mirësia është çelësi i çdo dere. Por, bashkë me pesë miqtë e mi, mësuam se ndonjëherë, kur jep shumë nga vetja, bota nuk të kthen gjithmonë të njëjtën gjë. Kjo është rrëfimi im për atë si mirësia e tepruar na la të lënduar, të zhgënjyer dhe të ndryshuar përgjithmonë.
