Gjithmonë kam menduar se tradhtia është diçka që ndodh vetëm në filma ose në historitë e të tjerëve. Por kur zbulova se bashkëshorti im, Arbeni, kishte një jetë të fshehtë, bota ime u rrëzua. Në përpjekje për të zbuluar të vërtetën, u përballa me një grua tjetër që ishte po aq e mashtruar sa unë.
Që në agim, jeta ime u përmbys kur fqinja ime, Luljeta, erdhi duke qarë në oborrin tim. Një intrigë e fshehtë, një serë e shkatërruar dhe dy familje të përfshira në një vorbull akuzash, më detyruan të përballem me të vërteta të hidhura për besimin, xhelozinë dhe fuqinë e grave në lagjen tonë. Në fund, mbeta me pyetjen: a mund të ketë pajtim kur zemrat janë plagosur kaq thellë?
Kur u ktheva në fshatin tim pas njëzet vitesh, gjithçka kishte ndryshuar. Përballja me të kaluarën, me kujtimet e humbura dhe me familjen që më kishte mohuar, më detyroi të përballem me plagët që kurrë nuk ishin shëruar. Në këtë udhëtim, mes rrënojave të shtëpisë sime të dikurshme, kërkova përgjigje për atë që humba dhe për atë që mund të fitoj.
Në këtë rrëfim, unë, Valbona, përballem me vetminë dhe kujtimet e një jete të kaluar në një pallat të vjetër në Tiranë. Aroma e lakrës së zier dhe zhurma e fijeve të vjetra elektrike më kthejnë pas në kohë, kur shtëpia ime ishte plot zëra dhe jetë. Përmes konflikteve familjare, zhgënjimeve dhe shpresës së pashuar, kërkoj kuptimin e asaj që ka mbetur kur gjithçka tjetër duket se është humbur.
Gjithçka filloi atë natë të ftohtë në stacionin e trenit, kur humba trenin tim për shkak të hutimit dhe mbeta vetëm me mendimet e mia. Në atë stacion të braktisur, ndërsa shikoja dritat e kuqe që largoheshin në errësirë, fillova të përballem me plagët e vjetra të familjes sime dhe vendimet që më kishin ndjekur gjithë jetën. Kjo është historia ime për pritjen, fajin dhe shpresën që ndonjëherë mbetet vetëm një ëndërr e largët.
Që nga ajo mëngjes kur lugëa më ra nga dora, jeta ime ndryshoi përgjithmonë. Brenda asaj heshtjeje të rëndë, ku çdo tingull dukej si një thirrje për ndihmë, u përballa me frikën më të madhe: humbjen e pavarësisë dhe të dashurisë së familjes sime. Kjo është rrëfimi im për një grua që lufton të mos harrohet mes zhurmës së heshtur të një shtëpie shqiptare.
Jam Marta. Kur nëna ime, Lirie, u sëmur dhe u detyrua të shpërngulej tek unë në apartamentin tonë të vogël në Kombinat, gjithçka ndryshoi. Midis grindjeve me bashkëshortin, kujdesit për nënën dhe ëndrrave të mia të paplotësuara, u përpoqa të gjej kuptimin e ditëve, ndërsa jeta ime po copëtohej.
Martesa ime me Arbenin ishte një betejë e heshtur, ku çdo ditë luftoja me veten dhe me frikën time. Për vite të tëra fsheha dhimbjen dhe vetminë, derisa një ditë e vërteta shpërtheu dhe nuk mund ta mbaja më brenda. E tregoj historinë time sepse besoj se shumë gra shqiptare do ta gjejnë veten në të.
Unë jam Lirie, dhe dita kur nusja ime më quajti ‘shembull i keq’ për mbesën time, më theu zemrën. Përpiqem të kuptoj nëse dashuria ime mund të jetë e dëmshme, ndërsa familja ime po largohet gjithnjë e më shumë. Mes lotësh, kujtimesh dhe bisedash të vështira, pyes veten: A mund të duash tepër?
Dita kur e çova nënën time në shtëpinë e pleqve më ndau jetën në dysh. Lufta me ndërgjegjen, sytë e saj të lagur dhe fjalët që nuk u thanë kurrë më ndjekin çdo natë. Ende pyes veten nëse do të më falë ndonjëherë.
Në këtë rrëfim të dhimbshëm, tregoj si arrita në pikën kur duhej të dëboja djalin tim, Arbenin, dhe nusen e tij, Elirën, nga shtëpia jonë në Tiranë. Për vite të tëra u përpoqa të ruaj harmoninë familjare, por tensionet, zhgënjimet dhe sakrificat e mia u bënë të padurueshme. Sot, përballë vetmisë dhe fajit, pyes veten: a jam një nënë e keqe apo thjesht një grua që nuk mundi më të duroj?
Në këtë rrëfim, unë, Arlindi, përballem me shuarjen e martesës sime me Elirën, mes pritshmërive familjare, mungesës së komunikimit dhe plagëve të vjetra që kurrë nuk u shëruan. Luftova për të ruajtur atë që dikur ishte dashuri, por u përballa me realitetin e hidhur të një shoqërie që shpesh vë traditën mbi ndjenjat. Në fund, mbeta me pyetjen: a mund të shpëtohet një martesë kur të dy harrojnë të dëgjojnë njëri-tjetrin?
