Që në momentin e parë që pashë Arditin, mendova se më në fund fati më kishte buzëqeshur. Por pas fasadës së tij të përsosur, fshihej një realitet i hidhur që do të më ndryshonte jetën përgjithmonë. Historia ime është një rrëfim për pritshmëritë, zhgënjimin dhe fuqinë për të gjetur veten mes rrënojave të ëndrrave të thyera.
Në këtë rrëfim, unë, Valbona, përballem me vetminë dhe kujtimet e një jete të kaluar në një pallat të vjetër në Tiranë. Aroma e lakrës së zier dhe zhurma e fijeve të vjetra elektrike më kthejnë pas në kohë, kur shtëpia ime ishte plot zëra dhe jetë. Përmes konflikteve familjare, zhgënjimeve dhe shpresës së pashuar, kërkoj kuptimin e asaj që ka mbetur kur gjithçka tjetër duket se është humbur.
Gjithçka filloi atë natë të ftohtë në stacionin e trenit, kur humba trenin tim për shkak të hutimit dhe mbeta vetëm me mendimet e mia. Në atë stacion të braktisur, ndërsa shikoja dritat e kuqe që largoheshin në errësirë, fillova të përballem me plagët e vjetra të familjes sime dhe vendimet që më kishin ndjekur gjithë jetën. Kjo është historia ime për pritjen, fajin dhe shpresën që ndonjëherë mbetet vetëm një ëndërr e largët.
Gjithçka nisi kur fillova të harroj gjërat e vogla. Fillimisht ishin çelësat, pastaj shalli i vjetër, dhe më pas filluan të zhduken edhe kujtimet. Në këtë rrëfim, përballem me frikën më të madhe të një njeriu: humbjen e vetvetes dhe përballjen me familjen që nuk di si të më ndihmojë.
Që nga ajo mëngjes kur lugëa më ra nga dora, jeta ime ndryshoi përgjithmonë. Brenda asaj heshtjeje të rëndë, ku çdo tingull dukej si një thirrje për ndihmë, u përballa me frikën më të madhe: humbjen e pavarësisë dhe të dashurisë së familjes sime. Kjo është rrëfimi im për një grua që lufton të mos harrohet mes zhurmës së heshtur të një shtëpie shqiptare.
Jam Marta. Kur nëna ime, Lirie, u sëmur dhe u detyrua të shpërngulej tek unë në apartamentin tonë të vogël në Kombinat, gjithçka ndryshoi. Midis grindjeve me bashkëshortin, kujdesit për nënën dhe ëndrrave të mia të paplotësuara, u përpoqa të gjej kuptimin e ditëve, ndërsa jeta ime po copëtohej.
Që nga dita e parë që mbeta vetëm në apartamentin tim në Tiranë, muret më rëndonin si gurë mbi shpirt. Kjo është historia ime për ndarjen nga familja, tradhtinë që më theu zemrën, luftën për të ruajtur dinjitetin dhe përpjekjen për të gjetur veten mes heshtjes së thellë. Në këtë rrëfim, do të gjeni dhimbjen, shpresën dhe pyetjet që më shoqërojnë çdo natë.
Unë jam Marta dhe po ju rrëfej ditën kur Ana, vajza e burrit tim nga martesa e parë, u detyrua të zgjedhë mes dy familjeve. Pas martesës sime të dytë dhe lindjes së fëmijëve të tjerë, shtëpia jonë u kthye në një fushëbetejë të heshtur, plot frikëra, faj dhe pyetje për dashurinë e vërtetë. Kjo është historia ime për fajin, shpresën dhe dëshirën e dëshpëruar për pajtim.
Martesa ime me Arbenin ishte një betejë e heshtur, ku çdo ditë luftoja me veten dhe me frikën time. Për vite të tëra fsheha dhimbjen dhe vetminë, derisa një ditë e vërteta shpërtheu dhe nuk mund ta mbaja më brenda. E tregoj historinë time sepse besoj se shumë gra shqiptare do ta gjejnë veten në të.
Unë jam Lirie, dhe dita kur nusja ime më quajti ‘shembull i keq’ për mbesën time, më theu zemrën. Përpiqem të kuptoj nëse dashuria ime mund të jetë e dëmshme, ndërsa familja ime po largohet gjithnjë e më shumë. Mes lotësh, kujtimesh dhe bisedash të vështira, pyes veten: A mund të duash tepër?
Në ditëlindjen e tetëmbëdhjetë të motrës sime, Elira, familja jonë u përball me një të vërtetë që na ndau përgjithmonë. Fejesa e saj me një burrë dy herë më të madh se ajo nxori në pah plagë të vjetra, sekrete të fshehura dhe konflikte që ndryshuan gjithçka. Tani, pyes veten çfarë është lumturia dhe ku mbaron dashuria e fillon shkatërrimi i vetes.
Dita kur e çova nënën time në shtëpinë e pleqve më ndau jetën në dysh. Lufta me ndërgjegjen, sytë e saj të lagur dhe fjalët që nuk u thanë kurrë më ndjekin çdo natë. Ende pyes veten nëse do të më falë ndonjëherë.
