Kur plagët nuk shërohen kurrë: Historia ime mes tradhtisë dhe faljes

— Jo, Ardit, mos më thuaj që ke bërë diçka të tillë! — bërtita aq fort sa edhe fqinjët duhej të kishin dëgjuar. Telefoni më dridhej në dorë, ndërsa zëri i tij në anën tjetër të linjës ishte i qetë, i ftohtë, sikur po fliste për motin.

— Më fal, Lira. Nuk doja të ndodhte kështu. Thjesht… ndodhi.

Isha ulur në kuzhinë, me dritën e zbehtë që binte mbi tavolinën e vjetër prej druri. Në mur, ora e gjyshit trokiste pa pushim, sikur donte të më kujtonte se koha nuk ndalet për askënd. Në atë moment, gjithçka që kisha ndërtuar me Arditin — mikun tim të fëmijërisë, vëllain që nuk e pata kurrë — u shemb brenda meje.

Nuk ishte thjesht një tradhti. Ishte një thikë pas shpine, një plagë që nuk do të shërohej kurrë. Ai kishte marrë gjithçka që unë kisha dashur më shumë: besimin tim, respektin e familjes sime dhe, mbi të gjitha, dashurinë e motrës sime, Elira.

E mbaj mend si sot natën kur gjithçka doli në shesh. Ishte nata e Vitit të Ri. Në shtëpinë tonë në periferi të Tiranës, aroma e bakllavasë përzihej me zhurmën e fishekzjarrëve jashtë. Në dhomën e ndenjjes, babai im, Besimi, po qeshte me një nga ato shakatë e tij të vjetra, ndërsa nëna ime, Shpresa, po përpiqej të mbante gjithçka nën kontroll.

Arditi erdhi vonë atë natë. Sytë i kishte të skuqur dhe duart i dridheshin. E dija që diçka nuk shkonte, por nuk do ta kisha imagjinuar kurrë atë që do të ndodhte më pas.

— Lira, duhet të flasim — më tha ai në korridorin e ngushtë.

— Çfarë ka ndodhur?

Ai uli kokën dhe filloi të fliste për Elirën. Për netët që kishin kaluar bashkë fshehurazi, për premtimet që i kishte bërë asaj. Për dashurinë që kishte lindur mes tyre pa dijeninë time.

— Po unë? Po familja ime? — i bërtita me lot në sy.

— Nuk doja të të lëndoja…

Por ishte tepër vonë për ndjesa. Në atë moment, ndjeva sikur isha zhytur në ujërat e ftohta të Liqenit Artificial — pa ajër, pa dritë, vetëm errësirë.

Ditët që pasuan ishin një makth i pafund. Nëna ime qante çdo natë në dhomën ngjitur. Babai im nuk fliste me askënd; vetëm pinte cigare njëra pas tjetrës në ballkon. Elira u mbyll në dhomën e saj dhe nuk dilte për ditë të tëra.

Në lagje filluan thashethemet. “E ke dëgjuar çfarë ka bërë Arditi? Po Elira? Si mundi t’ia bënte motrës së vet?” Fjalët ishin si gjilpëra që më shponin çdo ditë.

Një mbrëmje, ndërsa po kthehesha nga puna, pashë Arditin duke pritur pranë portës sonë. Sytë i kishte të fryrë nga pagjumësia.

— Lira, më lër të flas…

— Çfarë do të thuash më shumë? M’i ke marrë të gjitha! — ia ktheva me inat.

— Nuk është ashtu si mendon ti…

— Atëherë si është? Tregomë!

Ai u ul në trotuar dhe filloi të qante si fëmijë. Për herë të parë pas shumë vitesh, pashë frikën dhe pendesën në sytë e tij. Por asgjë nuk mund ta kthente kohën pas.

Në shtëpi situata u bë edhe më e rëndë. Nëna ime filloi të sëmurej nga stresi; babai im u largua për disa javë tek xhaxhai në Durrës, duke lënë gjithçka pas dore. Elira u përpoq disa herë t’i kërkonte falje familjes, por askush nuk donte ta dëgjonte.

Një natë, ndërsa po laja enët në kuzhinë, Elira hyri ngadalë dhe u ul pranë meje.

— Lira… a mund të flasim?

Nuk i ktheva përgjigje. Ajo filloi të qante në heshtje.

— Nuk doja t’ia bëja këtë askujt… Thjesht ndodhi. Nuk mund ta kontrolloja veten…

E pashë motrën time dhe për herë të parë ndjeva dhimbjen e saj. Ishte po aq e humbur sa unë.

— A mendon se mund ta falësh ndonjëherë? — më pyeti ajo me zërin që i dridhej.

Nuk dija ç’t’i thosha. Zemra ime ishte bërë gur.

Ditët kalonin ngadalë. Familja jonë u bë si një shtëpi fantazmash: askush nuk fliste me askënd; çdo bisedë ishte një shpërthim i mundshëm. Në lagje njerëzit na shikonin me keqardhje ose përçmim.

Një ditë vendosa të largohem nga shtëpia. Mora disa rroba dhe dola pa kthyer kokën pas. Shkova tek shoqja ime më e mirë, Drita, e cila më priti me krahët hapur.

— Nuk je vetëm — më tha ajo duke më përqafuar fort.

Por edhe aty nuk gjeja paqe. Çdo natë mendoja për familjen time: për nënën time që po plakej nga dhimbja; për babain tim që po humbiste gjithçka; për Elirën që po vuante po aq sa unë.

Një ditë mora guximin dhe u ktheva në shtëpi. Nëna ime ishte dobësuar shumë; babai im kishte thinjur edhe më shumë. Elira ishte ende aty, por sytë i kishte bosh.

U ula pranë tyre dhe fillova të flas për herë të parë pas muajsh.

— Nuk mund ta ndryshojmë atë që ka ndodhur — thashë me zërin që më dridhej — por mund të përpiqemi ta shohim njëri-tjetrin si njerëz, jo si armiq.

Në atë moment pashë lotët në sytë e nënës sime dhe dorën e babait tim që u shtri drejt meje. Elira u afrua ngadalë dhe më përqafoi fort.

Ndoshta plagët nuk do të shërohen kurrë plotësisht. Ndoshta besimi është si xhami: kur thyhet, mbetet gjithmonë një vijë e hollë që nuk zhduket kurrë. Por ndoshta falja është mënyra e vetme për të mbijetuar mes rrëmujës së jetës sonë shqiptare.

A do ta kishit falur ju motrën ose mikun tuaj nëse do t’ju tradhtonin kështu? Apo ka gjëra që nuk falen kurrsesi?