Rikthimi i Hidhur: Si Më Tradhtoi Jeta dhe Familja

— Dritan, ulu! — zëri i babait tim, Agronit, më preu si thikë në mes të natës. Po shikoja serialin tim të preferuar, i shtrirë në kanapenë e vjetër të shtëpisë, kur ai hyri me një fytyrë të ngrysur. Nuk kisha dëshirë për biseda të rënda, por mënyra si më pa më bëri të kuptoj se nuk kishte kthim pas.

— Çfarë ka ndodhur? — pyeta, duke u përpjekur të mos e lëshoja telekomandën nga dora.

— Ishte këtu Bora sot. Erdhi të fliste me mua. Tha se duhet të dish diçka që nuk mund ta mbaj më për vete.

Më ra zemra. Bora, gruaja ime prej shtatë vitesh, kishte kohë që ishte bërë e ftohtë, por gjithmonë e kisha justifikuar me lodhjen nga puna dhe fëmijët. Nuk isha gati për atë që do dëgjoja.

— Ka ndonjë problem me fëmijët? — u përpoqa të gjeja një arsye tjetër.

Babai uli kokën. — Jo, Dritan. Ajo… ajo të ka tradhtuar. Me një koleg nga puna. E pranoi vetë sot.

Nuk di si nuk më ra të fikët. U ngrita në këmbë, duart më dridheshin. Në kokën time filluan të vërtiteshin kujtime, dyshime, netët kur Bora kthehej vonë dhe justifikimet e saj të lodhura. Gjithçka mori kuptim në një çast.

— Pse më thua tani? Pse nuk ma the më parë? — i bërtita babait, ndoshta padrejtësisht.

Ai u afrua dhe më vuri dorën në shpatull. — Sepse shpresoja që ishte vetëm një krizë kalimtare. Por ajo vetë kërkoi të fliste me ty. Nuk mund ta mbajmë më këtë sekret.

U nisa drejt shtëpisë sonë, pa marrë frymë mirë. Bora ishte ulur në kuzhinë, me sytë e fryrë nga lotët. Në atë moment, gjithçka që doja ishte t’i bërtisja, t’i kërkoja llogari, por zëri më doli i ngjirur:

— Pse?

Ajo uli kokën. — Nuk di ç’të them, Dritan. U ndjeva vetëm… ti ishe gjithmonë i zënë me punën, me prindërit e tu… Unë humba veten.

— Dhe zgjidhja ishte të më tradhtoje? — i thashë me inat.

— Nuk është aq e thjeshtë… — nisi të qante më fort. — Nuk doja të të lëndoja. Por ndodhi.

Në atë moment ndjeva se gjithçka që kisha ndërtuar po rrënohej. Mendova për dy fëmijët tanë, për netët kur kthehesha vonë nga puna vetëm që t’u siguroja atyre një jetë më të mirë. Mendova për nënën time që gjithmonë më thoshte: “Burrat shqiptarë duhet të durojnë!” Por unë nuk isha gati të duroja këtë.

Ditët që pasuan ishin si një makth pa fund. Fjalët e Borës më vinin në vesh si jehonë: “Nuk doja të të lëndoja…” Por a kishte ndonjë mënyrë tjetër përveçse të më shkatërronte?

Familja ime u nda në dy kampe. Nëna ime, Luljeta, kërkonte që ta falja Borën për hir të fëmijëve:

— Mos i lër jetimë! Çdo grua gabon, por familja është mbi gjithçka!

Ndërsa motra ime, Arta, ishte kategorike:

— Nëse e fal tani, do të humbasësh respektin e vetes! Ajo nuk do ta harrojë kurrë që ti u tregove i dobët!

Në punë nuk mund ta mbaja sekretin. Njëri nga kolegët e mi, Erioni, e mori vesh dhe nisi të më shihte me keqardhje:

— Dritan, mos u mërzit! Kështu janë gratë sot…

Kjo fjali më vrau edhe më shumë. Nuk doja as keqardhje, as urrejtje ndaj Borës. Doja vetëm përgjigje: ku gabova unë? A isha unë fajtori që ajo kërkoi dashuri diku tjetër?

Një natë u ula me Borën në dhomën tonë të gjumit, aty ku dikur ndanim ëndrrat tona:

— A e do ende atë njeriun? — e pyeta me zërin që mezi mbahej.

Ajo uli sytë. — Jo… Ishte vetëm një arratisje nga vetja ime.

— Po mua? Mua a më do?

Ajo qau pa zë. — Nuk di çfarë ndjej më…

Aty kuptova se gjithçka kishte marrë fund. Vendosa të largohem nga shtëpia për disa ditë. Shkova te shoku im i fëmijërisë, Besniku, në Kamzë. Ai më priti pa shumë fjalë:

— Kjo është jeta jonë shqiptare, Dritan… Tani duhet të mendosh për veten dhe fëmijët.

Netët kalonin ngadalë. Mendoja për fëmijët e mi që flinin pa mua, për Borën që ndoshta qante në dhomën tonë bosh. Mendoja për veten time: a isha ende burrë në sytë e familjes? Apo isha thjesht një humbës?

Pas një jave u ktheva në shtëpi vetëm për t’u takuar me fëmijët. Ata më përqafuan fort:

— Babi, pse nuk rri me ne?

Nuk dija ç’t’u thosha. Si t’u shpjegoja se jeta nuk është gjithmonë e drejtë?

Në fund vendosa: duhej divorc. Ishte vendimi më i vështirë i jetës sime, por nuk mund të jetoja me një grua që nuk më donte dhe që kishte zgjedhur dikë tjetër.

Kur njoftova familjen time, reagimet ishin ekstreme:

— Do na turpërosh! — bërtiti nëna ime.

— Mendo për veten! — tha motra ime.

Bora qau shumë atë natë. U ulëm bashkë në kuzhinë dhe folëm si dy njerëz që dikur ishin dashuruar marrëzisht:

— Mbase një ditë do mundemi ta falim njëri-tjetrin… — tha ajo mes lotësh.

Unë vetëm tundja kokën. Nuk kisha më fjalë.

Tani jetoj vetëm në një apartament të vogël në periferi të Tiranës. Fëmijët i shoh çdo fundjavë. Bora ka filluar një jetë të re; edhe unë po përpiqem ta rindërtoj timen.

Por çdo natë kur mbyll sytë, pyes veten: A mund ta kishim shpëtuar martesën tonë? Apo ishte faji im që nuk pashë sinjalet? Dhe mbi të gjitha: A ka vend për falje kur plagët janë kaq të thella?