Kur Nënë e Burrit Tënd Të Merr Edhe Frymën: Historia Ime Mes Dashurisë, Sakrificës dhe Humbjes

“Mos guxo të prekësh atë çajnik! Është i imi, e kam sjellë nga shtëpia ime!” – zëri i Lumnijes, nënës së burrit tim, më shpoi veshët si gjilpërë. Ishte ora shtatë e mëngjesit, sapo kisha hapur sytë, kur ajo hyri në kuzhinë pa trokitur, me flokët e lidhura shtrënguar dhe sytë plot dyshim.

Unë, Elira, 29 vjeç, isha martuar me Artanin para dy vitesh. Jetonim në një apartament të vogël në qytetin e Fierit, që na e kishte lënë babai i tij. Por bashkë me apartamentin, duket se trashëguam edhe Lumnijen. Ajo vinte çdo mëngjes, kontrollonte gjithçka: frigoriferin, raftet, madje edhe çorapet tona. Në fillim mendova se ishte thjesht kujdes i tepërt, por shpejt kuptova se ishte diçka më shumë – një nevojë për të pasur kontroll mbi jetën tonë.

“Lumnije, është vetëm një çajnik. E përdorim të gjithë,” i thashë me zë të ulët.

Ajo më pa me një buzëqeshje të ftohtë. “Ti nuk di asgjë për këtë shtëpi. Unë kam sakrifikuar gjithçka për këtë familje. Çdo lugë, çdo pjatë, çdo jastëk është i imi!”

Artani rrinte i heshtur. E dija që kishte frikë t’i kundërvihej nënës së tij. Kishte humbur babanë herët dhe ishte rritur vetëm me të. Por unë ndihesha gjithnjë e më shumë si një e huaj në shtëpinë time.

Ditët kalonin dhe Lumnija filloi të merrte gjërat një nga një: fillimisht gotat që i kishte sjellë nga shtëpia e saj, pastaj batanijet, madje edhe peshqirët që i kishim blerë ne. Një ditë hyra në dhomën e gjumit dhe pashë se kishte marrë edhe jastëkun tim të preferuar.

“Ku është jastëku im?” pyeta Artanin.

Ai uli kokën. “E mori mami… tha se i duhej për shpinën.”

Nuk durova më. “Artan, kjo nuk është normale! Nuk mund të jetojmë kështu!”

Ai më pa me sy të lodhur. “Elira, është nënë ime… Çfarë të bëj?”

Një natë, ndërsa po qaja në heshtje në banjë, dëgjova Lumnijen duke folur me dikë në telefon. “Po, po, edhe paratë që i japin për rrogën do t’i marr unë. Nuk dinë t’i menaxhojnë vetë.”

Aty ndjeva se po humbisja çdo grimcë dinjiteti. Fillova të punoja më shumë orë në farmacinë ku isha asistente, vetëm që të mos isha në shtëpi kur ajo vinte. Por ajo nuk ndalej: kërkonte llogari për çdo shpenzim, kontrollonte faturat dhe madje kërkoi që t’i jepnim çdo muaj një pjesë të rrogës.

Një mbrëmje, ndërsa po hanim darkën në heshtje, Lumnija hyri papritur dhe hodhi faturat mbi tavolinë.

“Çfarë janë këto? Keni blerë çokollata? Për kë? Për veten tuaj? Nuk keni turp!”

Artani u ngrit në këmbë. “Mami, boll! Elira është gruaja ime. Kemi të drejtë të jetojmë si duam!”

Ajo u kthye nga unë me sy të egër. “Ti je fajtore! E ke kthyer djalin kundër meje!”

Nuk durova më. “Unë kam ardhur këtu për dashuri, jo për luftë! Nëse kjo është familja që do të kem, atëherë më mirë të iki!”

U largova atë natë dhe shkova te motra ime në Patos. Qava gjithë natën. Mendova për martesën time, për ëndrrat që kisha ndërtuar me Artanin – një jetë të thjeshtë por të lumtur. Por tani gjithçka ishte kthyer në një betejë për mbijetesë.

Ditët kaluan dhe Artani nuk më telefonoi. Mendoja se ndoshta kishte zgjedhur nënën e tij mbi mua. Por pas një jave ai erdhi te dera e motrës sime.

“Elira… më fal. Nuk mundem pa ty. Kam folur me mamin. I thashë se duhet të respektojë kufijtë tanë.”

E pashë në sy dhe pashë lotët që i rridhnin faqeve. “A je gati të luftosh për ne?”

Ai pohoi me kokë.

U kthyem bashkë në shtëpi dhe vendosëm rregulla të reja: Lumnija nuk mund të vinte pa lajmëruar; nuk do t’i jepnim më para; çdo gjë që ishte e jona do të mbetej e jona.

Në fillim ajo u zemërua shumë – bërtiti, qau, madje kërcënoi se do të na mallkonte. Por ne qëndruam bashkë. Gradualisht ajo filloi ta pranonte realitetin.

Mësova se dashuria kërkon sakrificë, por jo në kurriz të dinjitetit tim. Mësova se ndonjëherë duhet të vendosësh kufij edhe me njerëzit që duan më shumë kontrollin sesa dashurinë.

Sot jam ende duke u përpjekur ta rindërtoj besimin tim te familja. Por kam mësuar një gjë: askush nuk ka të drejtë të të marrë frymën – as nënë e burrit, as askush tjetër.

A do ta kishit bërë ju këtë zgjedhje? Apo do të kishit duruar gjithçka vetëm për hir të martesës? Si do ta ruanit dinjitetin tuaj kur familja bëhet burimi i dhimbjes?