Serra e Shkatërruar dhe Hilet e Një Gruaje: Si Një Intrigë Gati Shkatërroi Dy Familje

— Gjithçka u shkatërrua! — bërtiti Luljeta, duke hyrë në oborrin tim me sytë e fryrë nga të qarët. Dora i dridhej, flokët i ishin ngjitur pas ballit nga djersa dhe lotët. Ishte ora shtatë e mëngjesit, sapo kisha dalë të ujisja lulet, kur ajo shpërtheu në portën time si një stuhi.

— Çfarë ka ndodhur? — pyeta, duke u përpjekur ta qetësoj.

— Serën! Serën ma kanë shkatërruar! Tërë natën dikush ka hyrë dhe ka thyer çdo gjë. Domatet, kastravecët, të gjitha janë bërë shkrumb!

E kapa për krahu dhe e ula në verandën time. Zemra më rrihte fort. Luljeta ishte fqinja ime prej dhjetë vitesh, një grua punëtore që kishte mbetur vetëm me dy fëmijët pasi burri i saj, Iliri, kishte emigruar në Itali. Serën e kishte ngritur me shumë mundim, duke kursyer çdo qindarkë nga shitja e vezëve dhe qumështit. Ishte krenaria e saj.

— Kush mund ta ketë bërë këtë? — pyeta me zë të ulët.

Ajo ngriti kokën dhe më pa drejt në sy.

— E di shumë mirë kush! — tha me inat. — Është Vera!

U shtanga. Vera ishte kunata ime, gruaja e vëllait tim, Artanit. Prej muajsh mes tyre kishte një ftohtësi të padukshme, që nisi kur Vera filloi të shiste perime në tregun e fshatit dhe Luljeta ndjeu se po i merrte klientët.

— Mos fol kështu, Lule — i thashë butë. — Nuk mund të jemi të sigurt…

— E kam parë mbrëmë vonë pranë serës sime! — insistoi ajo. — Dhe sot në mëngjes, kur dola, çdo gjë ishte rrënuar. Nuk është rastësi!

Në atë moment, dera e oborrit u hap me zhurmë dhe Vera hyri brenda, fytyrëkuqe dhe me duar të pista nga balta.

— Çfarë po ndodh këtu? — pyeti ajo, duke parë Luljetën që qante.

— Ti e di shumë mirë çfarë ke bërë! — shpërtheu Luljeta. — Do të paguash për këtë!

Unë u ngrita mes tyre, duke u përpjekur të shmang një përplasje të hapur.

— Mjaft! Nuk është koha për akuza. Duhet të gjejmë kush e ka bërë këtë vërtet.

Por fjalët e mia ranë në vesh të shurdhër. Luljeta u ngrit dhe iku me vrap drejt shtëpisë së saj, ndërsa Vera më pa me sy të mbushur me lot.

— Si mund të mendojë se jam unë? Unë kam punuar gjithë jetën për të ndihmuar familjen tuaj! — tha ajo me zërin që i dridhej.

Ditët që pasuan ishin si një makth. Fshati filloi të fliste. Disa thoshin se Vera kishte xhelozi për suksesin e Luljetës; të tjerë besonin se ishte ndonjë hajdut që kërkonte hakmarrje për diçka të vjetër. Në shtëpinë time nuk kishte më qetësi. Artani filloi të kthehej vonë nga puna, duke shmangur çdo bisedë për serën. Fëmijët tanë nuk luanin më bashkë në oborr.

Një mbrëmje, ndërsa po laja enët në kuzhinë, dëgjova zërin e Artanit dhe Verës që grindeshin në dhomën tjetër.

— Nuk mund ta durosh dot që dikush tjetër të ketë sukses! — bërtiste Artani.

— Po ti nuk më beson as ti? — qante Vera. — Unë nuk kam prekur asgjë!

U ula në karrige dhe ndjeva një boshllëk të madh brenda vetes. Si mund të ishim katandisur kështu? Një serë e thyer po na ndante si familje.

Tensioni arriti kulmin kur Luljeta vendosi të shkojë në polici. Një ditë para se të nisej, erdhi tek unë natën vonë.

— Dua vetëm drejtësi — më tha ajo me zërin e lodhur. — Nuk kam asgjë tjetër veç kësaj sere. Nëse nuk zbulohet kush është fajtor, do largohem nga ky fshat!

Nuk fjeta atë natë. Mendova për fëmijët tanë, për burrat tanë që punonin jashtë shtetit, për gratë që luftonin çdo ditë për një copë bukë. A ishte kjo mënyra si duhej të jetonim?

Të nesërmen vendosa të veproj vetë. Shkova te sera e Luljetës dhe fillova të kërkoj ndonjë gjurmë. Papritur pashë diçka që më bëri të ndalem: një copë pëlhure të kuqe ishte mbërthyer në telat e gardhit. E njoha menjëherë; ishte nga shalli i vajzës së Luljetës, Edlira.

Mora frymë thellë dhe shkova drejt shtëpisë së Luljetës. E gjeta Edlirën duke qarë në dhomën e saj.

— Edlira, çfarë ka ndodhur atë natë? — e pyeta butësisht.

Ajo uli kokën dhe filloi të flasë mes lotëve.

— Nuk doja… Nuk doja t’ia bëja keq mamit… Por unë dhe shoqet donim të bënim një lojë… U futëm në serën e mamit natën… filluam të vraponim mes rreshtave… dikush u rrëshqit dhe ra mbi kastravecët… pastaj gjithçka doli jashtë kontrollit…

Zemra më rrahu fort. E dija se kjo do ta shkatërronte Luljetën edhe më shumë, por nuk mund ta lija Verën të vuante padrejtësisht.

Mblodha guximin dhe shkova te Luljeta.

— Duhet të flasim — i thashë seriozisht. — E vërteta është ndryshe nga ç’ke menduar…

Kur Edlira tregoi gjithçka para nesh, Luljeta u shua si një qiri. Lotët i rridhnin pa zhurmë ndërsa përqafoi vajzën fort.

— M’i falni fjalët… M’i falni akuzat… — pëshpëriste ajo mes lotëve.

Vera erdhi më vonë atë ditë. U ul pranë Luljetës dhe i dha dorën pa thënë asnjë fjalë. Për herë të parë pas javësh, shtëpia jonë u mbush me heshtje paqeje.

Por plagët mbetën. Fshati ende fliste për intrigat mes grave; disa ende nuk besonin versionin e Edlirës. Por unë mësova diçka atë verë: sa lehtë mund të thyhet besimi dhe sa vështirë është ta rindërtosh atë.

A është më mirë t’i besojmë zemrës apo thashethemeve? Sa herë kemi gjykuar dikënd pa ditur gjithë të vërtetën? Ndoshta edhe ju keni kaluar diçka të ngjashme…