Dy Jetë nën Një Çati: E Vërteta që Më Shkatërroi
“Ku ishe mbrëmë, Arben?” Zëri im dridhej, ndërsa ai uli sytë dhe nisi të kërkojë çelësat në xhep. Ishte hera e tretë këtë javë që vinte vonë, me justifikime të lodhura për mbledhje pune dhe trafik të rënduar. Në sytë e tij nuk shihja më as dashurinë, as ndjeshmërinë që më kishte mbajtur pranë tij për njëzet e tre vjet. Kishim një jetë të ndërtuar bashkë: një djalë në universitet, një shtëpi në periferi të Tiranës, një kredi që na rëndonte çdo muaj. Por tani, çdo gjë më dukej si një iluzion.
Nuk ishte hera e parë që dëgjoja histori të tilla. Në punë, koleget shpesh qeshnin me rrëfime për burra që kishin dy familje, dy jetë, dy fytyra. “Kjo ndodh vetëm në filma,” mendoja gjithmonë. Por kur fillova të ndjej ftohtësinë e Arbenit, dyshimet më pushtuan si mjegull e dendur.
Një natë, ndërsa ai flinte, mora telefonin e tij. Duart më dridheshin, zemra më rrihte fort. Mesazhet ishin aty: “Të dua shumë, mezi pres të të shoh nesër.” Emri? Elira. Një grua që nuk e njihja. Fotografi nga një kafe në Durrës, bileta te Teatri Kombëtar, dhurata të vogla që kurrë nuk i kisha parë në shtëpinë tonë.
Të nesërmen, ndërsa Arbeni doli për “punë”, mora makinën dhe ndoqa adresën që gjeta në një nga mesazhet. Ishte një apartament i vogël në Laprakë. Prisja në makinë, duke parë derën. Pas pak, pashë Arbenin duke hyrë me një grua bionde, rreth të dyzetave. Qeshnin. Ai i mbante çantën dhe i puthte dorën.
Nuk di si arrita të mos shpërtheja aty. U ktheva në shtëpi me lotët që më digjnin faqet. Disa orë më vonë, vendosa t’i shkruaj Elirës nga telefoni i Arbenit: “Duhet të flasim. Ka diçka që duhet ta dish.”
U takuam në një kafene të vogël pranë Liqenit Artificial. Ajo erdhi me sy të fryrë nga pagjumësia. Kur i tregova gjithçka, fillimisht nuk më besoi. “Jo, Arbeni është beqar! Më ka thënë se ka qenë i martuar dikur, por është ndarë prej vitesh!”
U ndjeva sikur po shikoja veten time në pasqyrë. Edhe ajo ishte viktimë e gënjeshtrave të tij.
“Si mundet? Si mundi të na mashtrojë të dyjave?” pyeta me zë të ulët.
Elira nisi të qajë. “Kam një vajzë 7-vjeçare me të… Mendova se më në fund kisha gjetur dikë që do më donte pa kushte.”
Në atë moment, gjithçka u kthjellua: Arbeni kishte dy familje, dy jetë paralele. Unë isha gruaja e parë, ajo e dyta – por asnjëra prej nesh nuk ishte e vërteta e tij.
Kur u ktheva në shtëpi atë natë, Arbeni po shikonte televizor sikur asgjë nuk kishte ndodhur.
“Duhet të flasim,” i thashë me zërin më të fortë që kisha.
Ai ngriti sytë dhe pa frikën në fytyrën time.
“E di gjithçka. E di për Elirën. E di për vajzën.”
Ai u zverdh dhe nisi të belbëzojë: “Nuk është ashtu si duket…”
“Mos u mundo të gjesh justifikime,” ia preva fjalën. “Pse? Pse na bëre këtë?”
Ai uli kokën dhe nisi të qajë si fëmijë. “Nuk doja t’ju lëndoja… Thjesht… nuk dija si ta ndaloja.”
Në atë moment ndjeva neveri dhe keqardhje njëkohësisht. Sa shumë vite kisha humbur duke besuar te një njeri që nuk ekzistonte vërtet!
Ditët që pasuan ishin ferr. Djali ynë, Erioni, u kthye nga universiteti kur mori vesh gjithçka.
“Mami… çfarë do bëjmë tani?”
Nuk kisha përgjigje. Shtëpia jonë ishte kthyer në një fushëbetejë heshtjeje dhe lotësh.
Familja ime më gjykoi: “Duhet ta kishe kuptuar më herët! Si mund t’i besoje aq shumë?”
Shoqet më thanë: “Mos u dorëzo! Lufto për veten!”
Por çfarë do të thotë të luftosh kur zemra është copë-copë?
Një ditë mora guximin dhe shkova te Elira sërish. Vajza e saj hapi derën – kishte sytë e Arbenit.
“Do ta rrisësh vetëm?” e pyeta Elirën.
Ajo më pa me lot në sy: “Nuk kam zgjidhje tjetër.”
U përqafuam si motra që ndajnë një plagë të përbashkët.
Arbeni u largua nga jeta jonë disa javë më vonë. U zhduk pa lënë gjurmë – asnjërës nuk na kërkoi falje siç duhet.
Tani jam vetëm me Erionin. Shtëpia është bosh, por më mirë bosh se sa plot me gënjeshtra.
Ndonjëherë pyes veten: Si mundi një njeri të ndërtojë dy jetë mbi dhimbjen tonë? A ka ndonjëri prej jush kaluar diçka të ngjashme? Si ia dolët? A duhet t’i besojmë më dikujt pas kësaj?