Princi që nuk ishte kurrë princ…

— Nuk je më ajo që ishe, Elira! — zëri i Arditit më goditi si shigjetë në zemër. Ishte nata e dytë radhazi që grindeshim, dhe këtë herë, ndjeva se diçka brenda meje u thye. Në dhomën tonë të vogël në katin e tretë të pallatit të vjetër në Tiranë, dritat e qytetit ndriçonin fytyrën e tij të ashpër, ndërsa unë mbaja lotët me zor.

Nuk e di pse gjithmonë kam besuar te përrallat. Ndoshta sepse mamaja më lexonte çdo natë histori për princesha dhe princa që vinin mbi kalë të bardhë. Por jeta ime nuk kishte asnjë lidhje me përrallat. Kur e njoha Arditin, sapo ishte kthyer nga ushtria. Ishte i gjatë, i fortë, me sy të thellë kafe dhe flokë të zeza që i binin mbi ballë. Të gjitha vajzat e lagjes flisnin për të, por ai zgjodhi mua. Unë, Elira, vajza e zakonshme me flokë të verdhë dhe trup të hollë, që gjithmonë ndihesha sikur nuk isha mjaftueshëm.

— Pse gjithmonë duhet të grindemi? — i thashë me zë të dridhur.
— Sepse ti nuk më kupton! — u përgjigj ai, duke u larguar nga dhoma.

Në fillim, gjithçka ishte si në ëndërr. Ai më sillte lule, më merrte për dore para gjithë lagjes, më bënte të ndihesha si dikush i veçantë. Por shpejt, pasionet u kthyen në tensione. Filloi të bëhej xheloz për çdo gjë: për shoqet e mia, për veshjen time, madje edhe për mënyrën si qeshja në telefon.

Një natë, kur u ktheva nga puna në një qendër estetike, e gjeta duke kontrolluar mesazhet në telefonin tim.
— Çfarë po bën? — pyeta e tronditur.
— Po sigurohem që nuk po më tradhton! — tha ai me një qetësi të frikshme.

Në atë moment ndjeva sikur po mbytesha. Nuk isha më Elira e lirë dhe e lumtur. Ishte sikur çdo ditë humbisja një copëz nga vetja ime.

Familja ime nuk e pëlqente Arditin. Babai im, një burrë i heshtur që punonte gjithë jetën si shofer autobusi, më tha një natë:
— Bijë, shiko mirë kë ke zgjedhur pranë vetes. Dashuria nuk është vetëm fjalë të bukura.
Por unë isha kokëfortë. Isha gati të luftoja për dashurinë time, edhe kur ajo po më shkatërronte.

Një ditë, ndërsa po laja enët në kuzhinë, dëgjova Arditin duke folur me nënën time në korridor.
— Zonja Liri, Elira duhet të jetë më e kujdesshme. Nuk dua që ajo të dalë shumë me shoqet.
Nëna ime u kthye nga unë me sy të mbushur me lot.
— Bijë, a je mirë?
Nuk dija ç’t’i thosha. Si t’ia shpjegoja që dashuria ime po më kthente në hije?

Ditët kalonin dhe gjithçka bëhej më e rëndë. Arditi filloi të pinte më shumë. Shpesh vinte vonë në shtëpi dhe hidhte inatin mbi mua për çdo gjë që nuk shkonte mirë në jetën e tij. Një natë, kur u kthye i dehur, filloi të bërtiste pa arsye:
— Ti je faji im! Ti më ke prishur jetën!
Unë u mblodha në qoshe dhe qava deri në agim.

Një mëngjes, ndërsa po shkoja në punë, ndalova te kafeneja ku punonte shoqja ime më e mirë, Anisa. Ajo më pa drejt e në sy:
— Elira, ti nuk je mirë. Ke humbur shkëlqimin.
U përpoqa të buzëqeshja, por sytë më tradhtuan.
— Nuk di ç’të bëj… — pëshpëriva.
Ajo më mori dorën:
— Mos harro kush je. Mos lejo askënd të ta marrë veten.

Fjalët e saj më ndiqnin gjithë ditën. Në mbrëmje vendosa t’i flisja Arditit hapur.
— Duhet të ndryshojmë diçka — i thashë butësisht.
Ai qeshi me ironi:
— Ti s’ke asnjë ide çfarë është jeta! Unë jam burri këtu!
Aty ndjeva se kisha humbur gjithçka që kisha dashur dikur tek ai.

Ditët u kthyen në javë dhe javët në muaj. Çdo ditë ishte një betejë mes asaj që doja dhe asaj që duhej të pranoja. Një natë, ndërsa po shikoja veten në pasqyrën e vogël të banjës, pashë një grua që nuk e njihja më: sytë pa jetë, fytyra pa buzëqeshje. Ku kishte shkuar Elira?

Vendosa t’i tregoja gjithçka nënës sime.
— Mami… nuk jam mirë. Nuk dua ta jetoj kështu jetën time.
Ajo më përqafoi fort dhe qau bashkë me mua.
— Bija ime, jeta është shumë e shkurtër për ta kaluar duke vuajtur. Ke guximin ta ndryshosh fatin tënd?

Ato fjalë ishin si dritare e hapur pas një nate të gjatë pa ajër. Tani duhej vetëm të merrja frymë thellë dhe të zgjidhja: do vazhdoja të jetoja në hije apo do luftoja për dritën time?

Tani jam ulur pranë dritares së dhomës sime të re — larg Arditit, larg frikës. Kam ende plagët e mia, por çdo ditë po mësoj t’i dua ato si pjesët më të vërteta të vetes sime.

A është dashuria sakrificë pa fund apo guxim për t’u larguar kur ajo kthehet në burg? Sa prej nesh kanë humbur veten duke kërkuar princin që nuk ekziston? Komentoni…