Vetmia mes mureve të mia: Jeta ime në një apartament pa familje

“Mos më lër vetëm, të lutem!” – i bërtita Altinit, ndërsa dera u përplas pas tij me një zhurmë që më ngjiti në palcë. Për një çast, gjithçka u kthye në heshtje. Vetëm frymëmarrja ime e rënduar dhe tik-taku i orës në mur dëgjoheshin në apartamentin e vogël në katin e pestë të një pallati të vjetër në Kombinat. Ishte nata e parë pa të, nata e parë pa askënd tjetër përveç vetes sime.

Nuk e di si arrita deri këtu. Ndoshta gjithçka nisi kur humba nënën, kur babai u largua nga shtëpia për një grua tjetër dhe unë mbeta me Altinin, burrin që mendova se do të ishte shpëtimi im. Por edhe ai, pas pesë vitesh martesë, vendosi të më braktisë për një tjetër – një kolege nga puna, që sipas tij “e kuptonte më mirë”.

Muret e apartamentit tim janë dëshmitarë të gjithçkaje: të lotëve që rrjedhin natën pa pushim, të britmave të heshtura në jastëk, të shpresave që shuhen çdo mëngjes kur zgjohem vetëm. Në fillim, çdo tingull nga shkallët më dukej sikur ishte ai që po kthehej. Çdo zhurmë e lehtë më bënte të ngrihesha nga krevati me zemrën që më rrihte fort. Por askush nuk vinte.

Një ditë, ndërsa po laja enët, dëgjova zërin e fqinjës sime, Shpresa, që po fliste me dikë në korridor. “E ke dëgjuar? Altini e ka lënë Elirën. E shkreta, s’ka as prindër pranë.” U ndjeva si një objekt diskutimi, si një lajm i keq që qarkullon nga goja në gojë. U ndjeva e zhveshur para gjithë botës.

Në punë nuk ishte më mirë. Koleget më shikonin me keqardhje ose me kureshtje të fshehtë. Një ditë, ndërsa po pinim kafe në pushim, Luljeta më tha: “Mos u mërzit, Elira. Burrat janë të gjithë njësoj. Do gjesh dikë tjetër.” Nuk dija ç’t’i thosha. Nuk ishte çështje burrash apo grash; ishte çështje boshllëku që më kishte mbetur brenda.

Mbrëmjet ishin më të vështirat. Kur dritat e qytetit fikeshin ngadalë dhe zhurmat shuheshin, vetmia bëhej si një bishë që më kafshonte shpirtin. Shpesh ulesha në ballkon dhe shikoja dritaret e ndezura përballë. Imagjinoja jetët e njerëzve të tjerë – fëmijët që qeshnin, çiftet që ziheshin apo pajtoheshin, gratë që gatuanin darkën. Unë isha vetëm me një pjatë supë dhe një televizor që fliste kot.

Një natë, babai më telefonoi pas shumë kohësh. “Si je, bijë?” – më pyeti me zërin e tij të lodhur. “Jam mirë,” i thashë gënjeshtër. Ai heshti gjatë. “E di që kam gabuar shumë me ty… Po ndonjëherë jeta na çon në rrugë pa krye.” Nuk dija ç’t’i thosha. Zemra ime ishte ende plagosur nga largimi i tij. Por ndoshta edhe ai ishte i vetmuar tani.

Një ditë vendosa të dal jashtë nga rutina ime e zakonshme. Shkova në parkun pranë Liqenit Artificial. U ula në një stol dhe pashë njerëzit që kalonin: çifte të reja, fëmijë me biçikleta, pleq që luanin domino. Një grua rreth moshës sime u ul pranë meje dhe nisi të qante lehtë. Pa e kuptuar as vetë, i ofrova një shami dhe ajo nisi të fliste për burrin që e kishte tradhtuar dhe për djalin që nuk donte t’ia dinte më për të ëmën. Për herë të parë ndjeva se nuk isha vetëm në dhimbjen time.

Kur u ktheva në shtëpi atë natë, muret nuk dukeshin më aq kërcënues. Fillova t’i jap vetes detyra të vogla: të lexoj një libër, të gatuaj diçka ndryshe, të shkruaj mendimet e mia në një fletore. Çdo ditë ishte një betejë me veten – herë fitonja unë, herë fitonte vetmia.

Një mbrëmje, ndërsa po shikoja albumin e vjetër familjar, pashë foton time me nënën kur isha fëmijë. Sytë e saj plot dashuri më bënë të qaja me ngashërim. “Do t’ia dalësh,” sikur më thoshte nga fotografia. Dhe unë i premtova se do ta provoj.

Por jo gjithmonë është kaq e lehtë. Ka net kur zgjohem nga makthet dhe ndjej mungesën e dikujt pranë meje aq fort sa më merret fryma. Ka ditë kur dua t’i telefonoj Altinit dhe t’i them se ende e dua, por krenaria nuk më lejon.

Njëherë, gjatë një dreke familjare te halla ime, kushërira ime Arta nisi të fliste për martesën time si shembull i asaj që “gratë duhet ta zgjedhin mirë burrin”. U ndjeva si një dështim publikisht. U ngrita nga tavolina dhe dola jashtë duke qarë. Halla erdhi pas meje: “Mos ua vër veshin njerëzve, bijë! Jeta është jote.”

Në lagje filluan të qarkullonin thashetheme se isha bërë “e egër” dhe nuk doja të takoja askënd. Në fakt, kisha frikë nga njerëzit – nga gjykimi i tyre, nga pyetjet pa fund: “Kur do martohesh prapë?”, “A ke gjetur ndonjë tjetër?”, “Si ia del vetëm?” Askush nuk pyeste si ndihesha vërtet.

Njëri prej netëve më të errët, vendosa t’i shkruaj Altinit një letër që nuk ia dërgova kurrë:

“Altin,
Ndoshta kurrë nuk do ta kuptosh sa bosh është kjo shtëpi pa ty. Ndoshta as nuk do kujtohesh për aromën time në jastëk apo për kafen që pinim bashkë çdo mëngjes. Por unë po mësoj ta dua veten time sërish – ngadalë, me dhimbje dhe lot.”

Disa javë më vonë, Shpresa trokiti në derën time me një pjatancë byrek: “E di që je vetëm… Hajde pimë një çaj bashkë.” Për herë të parë pas shumë kohësh qesha sinqerisht.

Tani jam ende vetëm në këtë apartament – por jo më e thyer si dikur. Kam filluar të pranoj se vetmia nuk është fundi i botës; ndonjëherë është fillimi i njohjes së vetes.

A është kjo mënyra si duhet ta jetojmë jetën – duke pritur dikë tjetër për të na plotësuar? Apo duhet ta gjejmë forcën brenda vetes? A ka edhe të tjerë si unë mes këtyre mureve që heshtin çdo natë?